Model motywacyjny lekcji odnosi się do sposobu organizowania zmian motywacyjnych uczniów:
Prezentowany model lekcji Arcs pokazuje w jaki sposób stosować rożne techniki i strategie tak aby były skuteczne zarówno dla tych, dla których nauka jest przyjemnością i tych, dla których jest przykrą koniecznością. Model lekcji proponuje utworzenie takiego środowiska, które stymuluje i utrzymuje motywację, czyli takiego środowiska, które spełnia cztery kategorie wymagań motywacyjnych:
1) uzyskanie i utrzymanie uwagi ucznia, pobudzenie chęci poznania,
2) znaczenie istotne dla osobistego doświadczenia, potrzeb i celów uczących się,
3) zwiększenie zaufania uczących do własnych umiejętności, kontrolowania swojego sukcesu,
4) zwiększenie satysfakcji uczących się poprzez wzmocnienie
osiągnięć nagrodami wewnętrznymi i zewnętrznymi.
Prezentowany model lekcji ARCS oparty jest na teorii Tolmana i Lewina teorii, która zakłada, że ludzie są zmotywowani do nauki, jeśli istnieje wymierna wartość wykładanej wiedzy (tj. spełnia potrzeby osobiste) oraz optymistyczne oczekiwanie sukcesu.
Uczeń wewnętrznie zmotywowany, ciekawy świata, dla którego uczenie jest przyjemne, który kontynuuje naukę i zgłębia treści mimo braku nagród zewnętrznych, mimo ocen. Wewnętrznie motywowane zachowanie jest dla przyjemności, ciekawości lub interesu osobistego. Motywacja jest szczególnie ważna dla młodych ludzi, którzy szybko kwestionują znaczenie szkolnych zadań.
Motywacja rozumiana jest jako aspiracja do uzyskania celu lub wykonania zadania, wymagająca włożenia wysiłku aby ten cel osiągnąć. Odnosi się ona do przyjęcia odpowiedzialności za wykonanie zadania (Keller, 2005).
Motywacja jest miarą stopnia zaangażowania i podobnie jak umiejętności jest ważnym czynnikiem w prognozowaniu osiągnięć szkolnych.
Stworzenie warunków do promowania wewnętrznej motywacji jest możliwe kiedy zostaną spełnione następujące warunki:
Wysoką wewnętrzną motywacja mają uczniowie w stanie optymalnego doświadczenie, czyli wtedy gdy angażują się w zadania, które jest postrzegana jako wyzwanie i czują się w posiadaniu dostatecznych umiejętności, aby to zadania zakończyć. Wyzwanie jest definiowane w kategoriach celowego działania, które wymaga pewnego wysiłku, a umiejętność jest definiowana w kategoriach wszelkich zabiegów poczynionych aby osiągnąć cel.
Bezwładność to właściwość materii, która pozostaje w spoczynku lub porusza się ruchem jednostajnym po linii prostej, chyba że działała na nią jakaś zewnętrzna siła. Motywacja może być zdefiniowana jako wewnętrzny dysk kierujący zachowaniem. Motywacja pomaga człowiekowi przezwyciężyć inercję. Siły zewnętrzne mogą wpływać na zachowanie, ale ostatecznie to wewnętrzna siła motywacji, podtrzymuje zachowanie.
Praca nad motywacją uczniów doprowadziły John Kellera do opracowania instruktażowego modelu projektowania zajęć lekcyjnych pod nazwa ARCS.
Prezentowany model lekcji Arcs pokazuje w jaki sposób używać rożnych technik i strategii tak aby były skuteczne zarówno dla tych, dla których nauka jest przyjemności i tych, dla których jest przykra koniecznością. Model lekcji proponuje utworzenie takiego środowiska, który stymuluje i utrzymuje motywację czyli takiego środowiska, które spełnia cztery kategorie wymagań motywacyjny (Keller):
Rozwój profilu motywacyjnego ucznia czyli dokładna analiza potrzeb uczniów oraz określenie najbardziej efektywnych strategii motywacyjnych jest kluczowym elementem modelu ARCS.
Jeden z najpotężniejszych czynników indywidualnych wpływających na wewnętrzną motywację jest wyzwanie czyli skierowanie przez uczniów wszelkich swoich działań ku osobiście ważnym celom, rozumianym jako niepewne, gdzie sukces nie jest gwarantowany. Cele mogą być sformułowane zarówno przez nauczyciela lub opracowane przez samych uczących się, mogą być krótkoterminowe lub długoterminowe. Idealny system motywacyjny obejmuje krótkoterminowe cele, które prowadzą do osiągnięcia celów długoterminowych.
Najważniejszą jest to, że formułowane cele muszą mieć osobiste znaczenie.
Nauczyciel:
· Oto, co planujemy zrealizować dziś (lub w tym semestrze) ...."
· Jest to ważne badanie, ponieważ pomoże ci ..."
· Naszym ostatecznym celem jest .... Na dzisiejszej lekcji będziemy ...."
· Ważne jest, aby to zrozumieć, ponieważ ...."
Poziom pewności jest ważnym czynnikiem określającym stopień, w jakim wyzwanie będzie rzeczywiście motywowało ucznia. Pośredni stopień pewności jest zwykle najlepszy – uczeń nie jest pewien osiągnięcia sukcesu.Trzeba jednak znaleźć równowagę między kompetencjami uczących się a trudnościami w realizacji celów.Dla wyzwania istotne są dwie zmienne: ważność celu oraz postrzeganie własnych zdolności do osiągnięcia celu. Uczeń często musi wyjść poza znajomą strefę komfortu.
Nauczyciel: „Wiem, że to trudne, ale jestem pewien, że jeśli będziemy pracować nad tym razem, możesz nauczyć się to rozwiązywać” (słowa skierowane do ucznia, który nie jest pewny sukcesu)
Dla pewnych sukcesów pierwsze zadanie powinno być trudne i uczniowie stopniowo otrzymują wskazówki jego rozwiązania.
Informacja o postępach jest kluczowa w realizacji zamierzonych celów.
Przykład skierowania informacji zwrotnej tak aby wyzwanie było skuteczne.
Nauczyciel: "Twój wynik testu jest dobry, jest o dziesięć punktów wyższy niż ostatnim razem”, "Otrzymałeś ocenę dobrą, do piątki zabrakło wypełnienia tabelki. Nauczysz się jak to zadanie wykonać i otrzymasz piątkę"